¿Malos tiempos pa la lírica?

Ye verdá que los qu'escribimos poesía solemos facelo cuando tamos atristayaos (paez una norma xeneral) y como bien me dixo un día una profesora y tamién escritora "ye que cuando tamos contentos préstanos facer otres coses y non escribir".

Fai tiempu que nun escribía, y ye que nun ye na cenciello que salgan les pallabres a bocanaes, pero nun se si tengo la virtú o’l defeutu de que cuando entamo a escribir nun paro.Un versu llama a otru versu y nun momentu apaez el poema. Mio pá diz que vien de familia...y pue que seya verdá, que dacuando salme una sensibilidá especial asemeyada a daquién ;) (y güei nun ye precisamente por tar murnia).

Toi a la espera de poder facer realidá un suañu...ye'l d'espublizar el mio primer poemariu (creo que bien ceo tendremos noticies yá seya pa bien o pa mal ), mientres tanto sigo faciendo la mio pequeña recopilación d'idees, de versos y soníos nos díes atristayaos y nun tanto.


Déxovos el mio primer poema espublizáu en "Lletres lliterariu 2" yá nel añu pasáu.

IVIERNU



Cai la ñeve


cai ente les mios manes,


blanques y fríes; tan fríes como xelu.


Cai nos teyaos d’estes cases,


nos teyaos del alma que


caltién el xorrecer del iviernu


y del tiempu d’agües.






Pel camín esnalen los mios pensamientos


y l’entemez d’imáxenes


qu’alcuentro nellos.






Abellúgome nos recuerdos


delles vegaes nes que xugaba y saltaba


baxo’l mantu blancu,


esti que piso agora,


esti que me terez de fríu nos costaos,

que me nubla los güeyos,

les idees y que me lleva

a tientes al so llau.

Cai la ñeve,

caen les hores…

…eses que nun quiero dexar pasar.

Cristina M.M